که تو را می بوسند در ذهن خود طناب دار تو را می بافند....

فروغ فرخزاد

دنیایت مانند حرف پسر بچه ای است که گریه کنان به مادرش میگفت:

هم میزنی هم میگویی گریه نکن...؟

و صدای نفس هایم زمین را گریان میکرد.همه به حالم گریستند

به جز کسی که باید میگریست

آن زمان بود که دیگر آغوش های گرمت را فراموش کردم

و رفتارهایت را به بغض های در سینه تحویل دادم

تا در شب های تاریک برای خود اشک بریزند و به زمانه بنگرند

 که چگونه بر دوش هایم سواری میکند

و زیبا با چشم های پر از اشک و حنجره های برنده تر از شمشیرمیگویم

ماندنم بیهوده است.امکان ندارد هیچ وقت...

این من دیرین من یک آدم دیگر شود...

ای اشک ها آرام بگیرید کسی به حالتان گریه نخواهد کرد...!!!

حتما نمکش آشناست...!

اما وقتی "تن" را با ها جمع میکنی...

خودت میمانی و خودت!!

نه از خودم از كسي كه مرا غرق خودش كرد و ....نجاتم نداد

صبرم با دردم نمیخواند!

صبری که دادی تمام شد اما دردم باقی ست...!!

از کنارم رد شد...

بی محلی اش آزارم نداد اما اذیت شدم وقتی که گفت ندیدمت!!